Zrównoważony rozwój

Rozporządzenie 305/2011 nazywane w skrócie CPR (z ang. Construction Products Regulation) to rozporządzenie Unii Europejskiej dotyczące wyrobów budowlanych. Klasyfikuje ono wyroby budowlane, a także precyzuje przepisy dotyczące metod ich testowania. Oficjalnie weszło w życie 01 lipca 2013, natomiast w odniesieniu do bezpieczeństwa pożarowego dla kabli i przewodów opiera się na zharmonizowanej normie europejskiej EN 50575:2014, która została wdrożona 01.07.2016.

Za wyrób objęty rozporządzeniem CPR uznaje się „każdy produkt lub zestaw, który jest wytwarzany i wprowadzany do obrotu w celu wbudowania go na stałe w obiekty budowlane lub ich części, których wykonanie ma wpływ na jakość prac budowlanych w odniesieniu do wymagań podstawowych obiektów budowlanych”. Do wyrobów budowlanych należy zgodnie z definicją zakwalifikować wszystkie kable i przewody, które zostały opracowane pod kątem zamontowania na stałe w budynkach. Na stałe tzn. w przeciwieństwie do instalacji, które w sposób zamierzony zostały zainstalowane czasowo.

Deklaracja Właściwości Użytkowych (z ang. DoP: Declaration of Performance) jest dokumentem wydawanym dla wyrobów objętych zharmonizowaną normą europejską lub zgodnych z wydaną dla nich Europejską Oceną Techniczną. Kopia takiej deklaracji ma być przekazywana razem z wyrobem w formie elektronicznej lub papierowej (na żądanie). 

Deklaracja Właściwości Użytkowych jak i dokumentacja techniczna muszą być przechowywane przez Producenta przez okres 10 lat.

Znak CE będzie umieszony na etykietach wyrobów, dla których Producent sporządził Deklarację Właściwości Użytkowych (DoP). Warunkiem oznakowania wyrobu znakiem CE jest pozytywny wynik procedury zgodności. Oznakowanie wyrobu znakiem CE stanowi potwierdzenie zaszeregowania wyrobu do odpowiedniej uzyskanej euroklasy. Tym samym użytkownik ma pewność, że zostały spełnione i udokumentowanie wysokie kryteria w zakresie ochrony przeciwpożarowej i euroklasy są łatwo rozpoznawalne.

Na podstawie własności palnych kable sprawdza się zgodnie z opracowanymi normami na badania i przyporządkowuje się do euroklas. Obecna dyrektywa CPR definiuje podział na siedem klas i są to odpowiednio: Aca, B1ca, B2ca, Cca, Dca, Eca, Fca, przy czym klasa Aca  to klasa „kable niepalne”, a w klasie F dokonano zaszeregowania „nie spełnia wymogów klasy E”. Pod kątem własności nierozprzestrzeniania ognia oraz ograniczenia uwalnianych podczas palenia gazów szczególne zastosowanie mają kable bezhalogenowe  o ograniczonej emisji dymów i nie wydzielaniu korozyjnych produktów spalania. Kable tego typu dzięki swym właściwościom umożliwiają sprawną ewakuację  w przypadku pożaru oraz nie działają niszczącą na sprzęt elektroniczny zainstalowany w objętym pożarem budynku. W niższych klasach dopuszcza się tradycyjne materiały kablowe w tym PVC.

CPR określa, iż dla produktów objętych rozporządzeniem Wytwórcą jest bezpośredni Producent lub Importer jeśli produkcja jest prowadzona poza UE. W obowiązku Wytwórcy jest wystawienie DWU (DoP), oznakowanie CE  oraz ew. dostarczenie niezbędnej dokumentacji przeprowadzonych badań. Producent określa także jakie dodatkowe informacje powinny towarzyszyć wyrobowi np.: informacja o substancjach niebezpiecznych podlegających rejestracji wg REACH, instrukcja obsługi itd. W gestii projektantów, architektów, wykonawców oraz lokalnych organów władzy spoczywa natomiast odpowiedzialność za zapewnienie, iż właściwości danego wyrobu są odpowiednie do określonego zastosowania.

Mimo ujednoliconych metod badań i klasyfikacji dla całej UE, rodzaj zastosowania pozostaje w gestii krajowych regulacji i standardów. Każdy kraj Unii może określić własne metody podziału wg krajowego rozporządzenia lub innych klasyfikacji, aczkolwiek nie jest to wymogiem. W chwili wejścia w życie dyrektywy CPR w Polsce podział kabli ze względu na zastosowanie nie był jeszcze opublikowany. W momencie pojawienia się takiej informacji będzie ona dostępna na naszej stronie.

Tak, ale wyłącznie dla wyrobów nie objętych zakresem dyrektywy CPR.